کوتاهی و فاجعه ای بزرگ

سلام؛
زمان موعود فرا رسیده ولی همچون پرنده ای در طوفان در خلاف جهت باد به دنبال راه اثبات هستم! به راستی چگونه با این همه معلوم به دنبال علت می گردم؟ خودم کردم که لعنت بر خودم باد! وقتی می دانم که با بکارگیری توانایی های خدادادی می توانم شرایط را به گونه ای تغییر دهم که دیگران برای رسیدن به اهدافشان آن را معیاری بر الگوریتم زندگی خود قرار دهند چرا صبوری می کنم! باز اشتباهی خطرناک را در این زندگی کردم که تجربه ای تلخ شد. چقدر احمقانه و کودکانه بود برای خودم متاسف هستم که تا این حد ناتوان نمایان شدم....
در برخی مواقع کوتاهی, به عمل برخی از تصمیمات باعث افتضاح می شود، یک گّندکاری  واقعی را پدید می آورد که باعث از دست رفتن فرصت های شیرین و خلق فرصت های دردناک است. آنقدر دست رو دست می گذارم که محکوم اول پرونده در دادگاه زندگی می شوم، بعضی وقت ها جبران برخی کارها امکان پذیر نیست و اگر هم باشد باعث از بین رفتن یک سری اعتماد ها می شود. اینبار هم از خداوند کمک می خواهم تا از پس این مشکل که خودم با دستان خودم برای این زندگی ایجاد کرده ام فارغ شوم. ای کاش انسانها فراموش کار نبود و با تجربه ها، ابزار های قدرتمند برای رشد و پیشرفت تولید می کردند.

- دست نوشته های فاضل نجفی