مختصات گمشده

سلام دنیا

ایرانم؛ وسط آبانم، اینجا چند روزه رنگ و لعاب پاییزه! هنوز هوا اونقدر سرد نشده که اورانوس بشم و نقطه ای باشم در منظومه. اصلا نمیدونم اورانوس نامعلوم هستم یا معلوم! اصلا مال این منظومه هستم؟ نیستم؟ هستم؟ فکر کنم نیستم!! نیستم فقط یک نسیم هستم برای ایجاد هوایی تازه برای عزیزانم، یک حضورم آن هم از جنس احساس. در عزلت خودم غرق نقاشی های احساسی هستم؛ اصلا زمستانی در پاییزم! اره پاییزم! یک پاییز و شاید آرامش قبل طوفان! چند درجه مشکلات دارم که منهای خوشحالی ها کنم تازه روی محور ایکس ها می شود صفر! صفر الان نــــه ، صفر سال 1398... دلشوره دارم که به فال نیک می گیرم، موندم سرمای امثال رو با کدوم خواننده سپری کنم، شاید رستاک باشم شاید پدرام، یا کیان و چارتار! هر چه باشه مهم نیست مهم اینه که من سر کِشتی را پنجاه درجه به چپ گرفتم تا از این مختصات گمشده خارج شوم! اهداف قدیمی را دارم اما در مسیری جدید. قهوه هم دیگه جواب نمیده! رنگ برگ درختان هم داره زرد میشه، شاید این شانس آخر باشه برای زنده موندن عزتم در میان باور هام، دلم برای اهدافم میسوزد که به دست عزیزانم نقد می شود! من که مثالی سرآمد بودم برای دنیا، باز زمانه مختصاتم را گم کرد...
عاشقم اما واقعا یک عاشق خسته. جنس خستگی من مثل این جوونا نیست، از ارزش هاست که به باد رفته! مثل یک پرچم پاره پاره، به احتزازم اما انگار نیستم! جنس خستگیم از تلاش های بی ثمره، از زحمت هایی که آخرش باید سکوت کردن جلوی رگبار خشم زبان مسافرانم. باز رسیدم به جملات که از دل سرازیر میشه؛ نویسنده های وبلاگ میدونن چقدر سخته که نوشته هات رنگ قلبت رو میگیره، بگی یک داستانه نگی نمیشه! واقعا سختمه بنویسم من اینقدر حرف برای گفتن دارم که حد و مرز نداره، اصلا خشاب کیبوردم انقدر جا نداره! به قول سیامک عباسی: " مـــن همه ی مشکلاتم از مهربونیمه؛ اگر تو خودم شکستم و هیچی نگفتم از صبوریمه..." واقعا کاش یکم فکر خودم بودم! خیلی وقته اهدافم رنگ و لعابی از جنس فاضل نداره. پنجاه درجه به چپ بگیرم شاید رَد بشم از این همه خروش بی دلیل!!! افق های جدید با ژرفای اهداف قدیمی...

به پایان آمد این دفتر حكایت همچنان باقیست...

دست نوشته های فاضل نجفی