خراش

خراش داده شده در رقابت ناعادلانه هستم
من همانند بادی سرد در اوایل پاییز برای رسیدن به مقصد،  نظارگر ریگ های بیابان در سراب های بی دلیل هستم! منطق دنیا چیز دیگریست اما بیابان ایجا عجیب خشک است! خشک و پر از خار که در خرابی اش گویی کفتارها رشد کرده اند! قلب من پُر از خراش است، واقعیت در کل دنیا چیز دیگری بود اما اینجا از گفته ی دست اندرکاران برای خود آبشاری پوچ از تجسم نیاگارا دارد! بوف نیز در این سرزمین سر درگم خواهد شد چه برسد به حیوانات خانگی! خورده خواهی شد اگر بر باورهای که داری متکی باشی، جای باورهای تو در این سرزمین نیست، مردگان نیز سر خجالت بر این دیار پایین آورده اند حتی به خواب نوادگان خود نیز نمی آیند. پایان این پاییز هم مشخص است مثل سال های پیش، نود همان نود است فقط یک رقم در سمت راست آن جابجا می شود. بر خلاف باورهایمان باید رفت، آری باید رفت تا صدای شکستن مردانه شنیده نشود. صد رحمت به کرکس ها باز کثافت کاری های این بیابان را با قوانین حیوانی پاکسازی می کنند. در درون افسرده هستم اما کسی نمی داند  و با قلب شکسته در بیابان زندگی می کنم، امیدوارم پَرپرواز را پیدا کنم، بخدا قسم یک لحظه دریغ نخواهم کرد و این بیابان لعنتی را برای همیشه ترک خواهم کرد.

دست نوشته های فاضل نجفی